Aan de vissen het water laten zien
Proza gaat over hoe personages met hun verhalen dealen. Dat proza over verhalen gaat (en daarmee dat verhalen over verhalen gaan) kan het op het eerste gezicht hermetisch doen lijken, in zichzelf opgesloten, kunstmatig. Het idee kan ontstaan dat er mensen zijn die het echte leven leven zonder zich met proza bezig te houden, en dat er mensen zijn die met een boek in de hand zich afkeren van de werkelijkheid en het leven.
Maar dat proza over verhalen en het verhalende gaat, maakt het niet kunstmatig maar levensecht. Juist doordat we proza lezen en schrijven, kunnen we het verhalende van het leven zien, kunnen we zien hoe het leven in verhalen ontstaat, hoe het in verhalen wordt geleefd. Het verhalende is zowel de essentie van proza als van het leven.
Proza legt heel precies iets bloot wat daarbuiten soms moeilijk voor ons te zien is, ook al is het alomtegenwoordig. Schrijvers en lezers bekwamen zich erin om dat te zien.
Het is als de vissen het water laten zien.
